Ten, Metal
Hergün heryerde rastlanan çarpışma görüntülerinde, o trajik atmosferin yanıbaşına ilişen bir his var;uyumlu biçim ve dokuların verdiği rahatsızlık...arabaların modern çağın ikonları olarak görsel hafızamızı işgal eden görüntüleri, çarpışma anında hızlı ve kesin bir dönüşüm yaşıyor...satılmaya hazır yeni bir araba, biçimsel açıdan insan figürünün grafik görüntüsüyle oldukça uyumsuzdur...ama kaza anında bedenlerimizi parçalayıp geçen metaller ve insan etinin buluşması inanılmaz...belki de asıl trajik durum budur;bir arzu nesnesi parçalanıp parçalıyor......
bana göre insan, doğal biyolojik varlığıyla mekanik kutuların içinde herzaman eğreti durur.ama bu hali olağanlaştıran, modern şehir yaşamının içinde bu eğreti durumu bana, bir kazadan daha çok hatırlatan - tekrar gösteren başka bir olgu yok....tek tip metaller insan bedeninin karmaşık gorüntüsüne yakınlaşıyor...bazen yığın haline gelmiş, hurdaların arasında kalmış bir eli ayırdetmek bile imkansız...
ilişkimiz paradoksal...
insanın arabalarla olan karmaşık, psişik bağları bir kenara, polis kayıtlarında arşivlenmeküzere çekilmiş çarpışma fotoğraflarının bize sunduğu yüzeysel görüntü bile, sözkonusu paradoksal ilişkiyi görmemize yetiyor...
arabaları seviyoruz ama onlar da bizi seviyor, hem de bazen ölesiye....
Şevket Sönmez